https://www.youtube.com/watch?v=pUA5oQbbDE8
Przede wszystkim, chcę wam wszystkim podziękować za subskrybowanie mojego nowego kanału na YouTube, a także bardzo dziękuję za całe wasze wsparcie.
Bardzo mnie to motywuje aby móc kontynuować moją pracę.
Możecie przyjąć to jako science fiction lub jak chcecie.
Dzielę się tym wszystkim tylko w celach rozrywkowych, ale my tutaj traktujemy wszystkie te informacje bardzo poważnie.
A dzielenie się tym jest dla mnie bardzo ważne i dla nas.
Kto ma oczy aby widzieć, proszę zrozumcie, że muszę powiedzieć te słowa aby YouTube nie zrozumiał mnie źle.
Znam ten temat gwiezdnej nawigacji.
Został on opublikowany wcześniej przez moich poprzedników.
Ale to są moje słowa i dziś odnoszę się tylko do podstawowych zasad.
Później zrobię bardziej szczegółowe filmy o wszystkich częściach związanych z tym.
Chcę, żebyście wszyscy wiedzieli, że póki jestem tutaj na pokładzie statku Toleka, kontynuuję moją edukację tutaj, biorąc spersonalizowane zajęcia praktyczne prawie
codziennie z członkami mojej załogi.
Uczę się rzeczy od wysoko uznanych członków tej załogi, jak matematyka, inżynieria i nawigacja z Zykurą, jak gotować dobre jedzenie z Ateną Swaruu, sztuk walki z Ali i Casją lub historii i polityki i trochę wszystkiego innego z Królową Alenym.
Kontynuuję tutaj swoją edukację, a częścią mojego zamiaru stworzenia tego kanału na YouTube jest aby być w stanie podzielić się z wami tym co ostatnio widziałam lub co widzę na co dzień podczas studiowania i badań tutaj. A także aby po prostu dzielić się moim życiem tutaj na pokładzie tajgetańskiego ciężkiego krążownika.
Dla Tejgetan statki kosmiczne to nie tylko maszyny do transportu. Są szkołami, tak jak mają to jako normę, że wszyscy młodzi członkowie tej cywilizacji muszą mieć do ich dyspozycji całą wiedze o całej kulturze, i uczy się ich po prostu o wszystkim. Ale zawsze szanując zainteresowania, pragnienia i potrzeby ucznia, z bardziej bezpośrednim i praktycznym podejściem do edukacji. I nie tyle tylko na poziomie teoretycznym.
Podstawowe zasady nawigacji gwiezdnej.
Jak wyjaśniłam w ostatnim filmie, Tajgetanie interpretują wszechświat jako podobne do cieczy medium o wysokiej gęstości, wysokiej wibracji, w którym zestaw intencjonalnych harmonik, za pomocą impulsów grawitacyjnych, powoduje wibracje do kondensacji w fale stojące, które z kolei tworzą cząstki, które po połączeniu tworzą wszystkie stałe obiekty.
Wyjaśniłam również jak każda mała cząstka ma unikalne wibracje, sygnaturę i tożsamość w całym wszechświecie.
Korzystając z bardzo potężnych i zaawansowanych holistycznych komputerów możemy mapować te cząstki w bardzo dokładnym stopniu.
Chociaż mapowanie każdej z osobna byłoby niemożliwe, nie jest to konieczne, jako że średnie wartości można przekazać w duże grupy z wystarczającą dokładnością, ponieważ są one połączone w precyzyjny matematyczny sposób między nimi a także ze wszystkim innym.
Więc nasze komputery mogą uprzedzać i przewidywać wartości, które muszą mieć określone cząstki w danym obszarze, jeśli zajdzie taka potrzeba.
Gdy masz rozszerzoną mapę wykonaną z matematycznych wartości cząstek i dowolnego
obszaru, bez względu na to jak duży lub mały, nazywamy to mapą częstotliwości. I tego właśnie statki kosmiczne używają do nawigacji, pozostawiając konwencjonalne mapy podobne do ziemskich tylko dla nawigacja krótkiego i bliskiego zasięgu przy wolnych prędkościach.
Co mam na myśli przez konwencjonalną ziemską mapę, to te oparte na trójwymiarowych współrzędnych, takich jak x, y i z. Są one jak mapy dwuwymiarowe, jak z papieru.
Komputer statku kosmicznego pomieści wszystkie niezbędne informacje dla nawigacji międzygwiezdnej tylko w formacie mapy częstotliwości, i to jest więcej niż wystarczająceaby poprowadzić statek gdziekolwiek.
Chociaż tradycyjne mapy są nadal używane, ale po prostu nie są praktyczne gdy wymagane są bardzo duże odległości i prędkości.
Gdy statek porusza się z małą prędkością załoga korzysta z tradycyjnych map przez większość czasu. A kiedy statek podróżuje do dalekiego punktu przeznaczenia, wykorzystuje głównie mapy częstotliwości, w tym przypadku pozostawiając tradycyjne mapy tylko jako odniesienie. Ponieważ istoty takie jak my, wszystkie, wy wszyscy, wolą myśleć w kategoriach tu i tam i odległości, a nie myślą w kategoriach matematycznych relacji między częstotliwościami
Można powiedzieć, że załoga statku kosmicznego nadal używa tradycyjnych map do zachowania niektóre z ich umysłowego zdrowego rozsądku i życiowego doświadczenia.
Ponieważ podczas podróży na duże odległości, statek kosmiczny nie porusza się z prędkością, jająkolwiek prędkością. To co naprawdę robi to skok z początkowego miejsca do miejsca przeznaczenia a nie przemieszcza sie a jednego do drugiego.
Tak zwany tryb podróży z hiperprędkością lub hiperprzestrzenny działa znając dokładną mapę częstotliwości miejsca docelowego. Również znając dokładną mapę częstotliwości miejsce przylotu.
Jak wyjaśniłam wcześniej, każda cząstką i tym samym grupa cząstek w miejscu w
przestrzeni, duża i mała, posiada wyjątkowyą częstotliwość.
Komputer nawigacyjny wprowadzi dokładną częstotliwość z mapy pożądanego miejsca docelowego do silnik lub silników statku, które z kolei naśladują taka częstotliwość, otaczając cały statek w wysokoenergetycznym kokonie toroidalnym.
Korzystając z zasady dominującej częstotliwości, ten wysokoenergetyczny kokon, w którym znajduje się statek, emulując dokładną częstotliwość miejsca docelowego, zmieni wibracje i matematyczne powiązanie wszystkich struktur statku i wszystkiego w nim, aby dopasować dokładną matematyczną zależność częstotliwości miejsca przeznaczenia.
Dlatego statek już nie wibruje odpowiednio do miejsca wylotu, a wibruje odpowiednio domiejsce przeznaczenia.
Stosując zasadę nielokalności, statek nie będzie już istniał w miejscu wylotu, a będzie nagle istniał w miejscu docelowym, ponieważ już nie jest wibracyjnie kompatybilny z pierwszym, jako że jest z drugim.
Zasada stanów nielokalności, że odległości i prędkość są równie iluzoryczne jak jego czas, jest tylko częścią interpretacji kogoś kto ma doświadczenie w fizyczności, a nie wewnętrzną własnością wszechświata jako całości z najbardziej rozbudowanego punktu widzenia.
Odległości i prędkość w czasoprzestrzeni to tylko złudzenie. Bez względu na to jak przekonująca ta iluzja może być z punktu widzenia osoby doświadczającej tego wszystkiego, ten skok nawigacyjny sprawia, że ludzie nazywają statki zdolne do tego statkami skaczącymi lub statkami promieniowymi.
Istnieją dla statków protokoły, których należy przestrzegać, więc mogą bezpiecznie wejść do jednego lub innego układu planetarnego, na przykład muszą wyjść z ich skoku wystarczająco daleko od planety miejsca przeznaczenia, wcześniej określając ich miejsce przybycia na planetę kontrolerom ruchu kosmicznego, bardzo podobnie jak w obrębie lotniska na Ziemi.
Jeśli statek jest duży i ciężki, musi wyjść z jego skoku jeszcze dalej, tak daleko jak jedna trzecia jednostki astronomicznej.
Jest to średnia odległość między Ziemią i Słońcem w tym systemie Sol 13.
I od tego punktu wyjścia i aż bezpiecznie dotrze na orbitę planetarną, statek musi lecieć wolno z prędkością poniżej światła, tylko przy użyciu mocy tradycyjnego silnika.
Ciekawostką jest to, że gdy statek wychodzi z jego skoku, wytwarza zakłócenia w polu w przestrzeni wokół tego obszaru, a to powoduje impuls promieni gamma.
Impuls jest wprost proporcjonalny do rozmiaru i masy statku kosmicznego.
Ten impuls gamma jest łatwo wykrywalnym wskaźnikiem wyjścia statku z nadprzestrzeni i jest wykrywalny z Ziemi z dzisiejszą technologią.
To zakłócenie w polu przestrzeni kosmicznej gdzie statek wychodzi z jego skoku pozostanie
tam, jak fala pozostaje po statku morskim przepływającym w wodzie.
Ostatecznie przestrzeń kosmiczna jest wodą w stanie wysokiej wibracji, jak wyjaśniłam w moim poprzednim filmie.
To zaburzenie ma również specyficzną częstotliwość, a ta częstotliwość pasuje do tej miejsca
wylotu.
W ten sam sposób, gdy statek wskakuje do hiperprzestrzeni, pozostawi w miejscu wylotu kolejne tymczasowe zakłócenie w przestrzeni kosmicznej, które również pasuje do miejsca przeznaczenia.
Więc przez kilka sekund inny statek z dobrze dostrojonymi czujnikami o dużej mocy może wiedzieć gdzie udał się drugi statek, a jego komputer nawigacyjny może skutecznie wyśledzić go by za nim podążyć.
Inną podstawową zasadą nawigacji jest tak zwane nurkowanie w przestrzeni, jako przetłumaczone na język angielski, i odnosi się do tego kiedy statek kosmiczny nie skacze bezpośrednio do miejsca przeznaczenia. Wychodzi ze swojego skoku w głęboką przestrzeń na chwilę zanim skoczy ponownie w hiperprzestrzeń z poprawnym kursem.
Odbywa się to głównie w celu usunięcia częstotliwości świadczących o nim, które statek zostawia za sobą z miejsca, z którego początkowo skoczył. Głównie po to aby zatrzeć ślady i jest to używane głównie jako manewr bojowy.
Ostatnim podstawowym opisem na dziś będzie układ napędowy silnika.
Komputer nawigacyjny statku kosmicznego przyjmie prawidłową częstotliwość miejsca docelowego z mapy częstotliwości, a następnie wyśle sygnał do głównego komputera sterującego silnikiem, który z kolei poinstruuje elektromagnetyczne lub czasami hydrauliczne wspomaganie do poruszenia fizycznego powiązania między przeciwbieżnymi turbinyami wewnątrz każdego silnika.
Powiązanie między poruszającymi się bębny określa częstotliwość wyjściową elektromagnetycznej plazmy. A to częstotliwość podczas zanurzania statku w toroidzie będzie pasowała do istniejącej częstotliwości miejsca przeznaczenia.
Ten wysokoenergetyczny toroid powstanie kiedy elektromagnetyczna plazma jest wydalana z silnika lub silników. Ponieważ plazma posiada polaryzację elektryczną, która będzie miała tendencję aby przejść do przeciwieństwa, które znajduje się z przodu statku.
To urządzenie jest nazywane kolektorem magnetycznym, skąd sam kadłub statku i masywne kable nadprzewodnikowe będą przenosić wysokoenergetyczny prąd elektryczny czerpany z plazmy przez statek, i skieruje prąd do urządzenia modulującego przepływ.
A potem ostatecznie z powrotem do silnika lub silników, do ponownego przetworzenia w więcej elektromagnetycznej plazmy.
A z tym tworząc pełne zanurzenie w toroidzie otaczającym statek.
Ten elektromagnetyczny toroid jest również tym co generuje tarczę ochronną statku.
Silniki statku tego typu wykonane są z kilku warstw wirujących bębnów, zwykle od dwóch do dziewięciu.
I w zależności od typu, jeden wewnątrz drugiego, podobnie jak cebula.
Każda warstwa obraca się w przeciwnym kierunku wobec siebie nawzajem. Jedna w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara, a druga przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, podczas gdy są zanurzone w specjalnej nadprzewodzącej cieczy o wysokiej temperaturze, której głównym składnikiem jest wzbogacona rtęć.
Ten specjalny płyn działa również jako smarowanie wewnętrzne dla wszystkich podzespółów silnika statku, szczególnie dużego.
Również posiadają dużą liczbę wtórnych silników generujących grawitację lub silników modulujących grawitację.
Małe statki mogą mieć tylko jedno z tych urządzeń, chociaż trzy są najczęstsza najniższa liczba. Większe statki mogą mieć ich tysiące.
Są to metaliczne niebieskie kuliste obiekty, zwykle o średnicy trzech metrów. Chociaż rozmiar różni się w zależności od statku.
Urządzenia te składają się z kilku przeciwbieżnych wewnętrznych kul, tak jak cebula.
Również pełne są tego samego specjalnego płynu, który jest stosowanyw silnikach i używają tej samej fizycznej zasady.
Urządzenia te zniekształcają i modulują pole grawitacyjne wokół nich, usuwając lub zwiększając ją za każdym razem gdy komputer poinstruuje je aby to zrobiły.
Mniejsze statki mogą używać tych urządzeń jako ich podstawowe środki napędowe, a większe statki używają ich do manewrowania z prędkością lub w celu przeciwdziałania grawitacji gdy zbliżają się do obszaru dokowania na powierzchnia planety.
Zajmiemy się tym o wiele bardziej szczegółowo podczas gdy będziemy kontynuować. To są tylko podstawowe pojęcia.
Dzięki wszystkim za to, że jesteście tu ze mną.
Cała moja miłość i ogromny uścisk.
Do zobaczenia wkrótce.
Mari Swaruu.